Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι φωνές διαμαρτυρίας για την αλλοίωση του παραδοσιακού οικισμού της Χώρας της Μυκόνου. Αιτία οι ταμπέλες, οι “μετατροπές” καταστημάτων, τα μαύρα και γκρίζα χρώματα αλλά κυρίως το γεγονός ότι γκρεμίζονται σκάλες μπροστά από τα μαγαζιά για να γίνουν βιτρίνες. Πρόκειται για εικόνες που παραπέμπουν σε Μοναστηράκι. Η Μύκονος οφείλει ένα μεγάλο μέρος της επισκεψιμότητάς της στην γραφικότητα της Χώρας με την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και τα ασπρισμένα στενοσόκακα. Μεγάλωσα στην χαοτική Αθήνα και σαν παιδί τα καλοκαίρια ερχόμουν στο νησί για να τα περάσω μαζί με τον παππού και την γιαγιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως, όταν γύριζα πίσω, στον ύπνο μου έβλεπα τα μικρά φωτεινά μυκονιάτικα σοκάκια που μου θύμιζαν παραμύθι. Σε σχέση με τις πολυκατοικίες και τους βρώμικους και γεμάτους αυτοκίνητα δρόμους της πόλης, η Μύκονος έμοιαζε ονειρική. Στα 30 μου εγκατέλειψα την ζούγκλα της Αθήνας και αποφάσισα να μετακομίσω στο νησί κάνοντας το όνειρό μου πραγματικότητα. Αγαπώ την Μύκονο, πολύ περισσότερο από κάποιους που δεν ενδιαφέρονται για την κατρακύλα της. Έχω ταξιδέψει σε 50 χώρες και όπου υπάρχει παραδοσιακός οικισμός τον σέβονται και δεν καρφώνουν ούτε πινέζα. Δεν τον “βιάζουν” ούτε τον καταστρέφουν. Είναι ντροπή να βλέπεις στα Ματογιάννια πινακίδες, βιτρίνες και τοίχους στους οποίους κρεμάνε ό,τι να ‘ναι. Οι διοικούντες έχουν μεγάλη ευθύνη και πρέπει να δώσουν απαντήσεις για την “ανύπαρκτη” Επιτροπή Αισθητικής.
